2.1.14

Her Canlı

      Evet..Zincirlikuyu Mezarlığı'na gittiysen eğer seni kocaman bir yazı karşılamıştır:'Her canlı ölümü tadacaktır.'Unutma insanoğlu diyor sana,tek gerçek bu,öleceksin sen de bir gün..


      Evet..Hepimiz bir gün öleceğiz ölmesine;ama ya bizden önce gidenlerin acısı ne olacak? Onların acısını nasıl unutacağız? Unutamayacağız tamam da nasıl alışacağız? Yoksa alıştığımızı mı sanacağız? Aklımıza geldikçe göğüs kafesimiz daralmayacak mı? Keşke o yanımda olsaydı diye inlemeyecek miyiz? Çok kötüdür bu acı,çokkk..


      Bir tanıdığın,sevdiği birini kaybeder.Aradan biraz zaman geçer;1 ay,2 ay....Bakarsın ki gülüyor eğleniyor,içinden dersin ki:''Helal olsun,toparlamış kendini,bak nasıl da neşeli.' Öyle değildir işte..Sen öyle zannedersin.Halbuki onun içinde ne fırtınalar kopar,yüreği nasıl yanar anlaman mümkün değildir.


      Geçmez o acı ahbap..Nasıl geçsin ki? Düşünsene.O artık yok.Sesini bir daha duyamayacaksın.Dokunamayacaksın asla.Göremeyeceksin.Bunların her biri sana acı olarak dönüş yapacak.Dayanamayacaksın.Belki ağlayacaksın belki de ağlayamayacaksın..


      


      O'na en yakın olduğun yer mezarının başı olacak.Dokunabilecek tek şey mezarının toprağı olacak.O'nunla konuşmanın tek yolu dua etmek olacak.Açacaksın avuçlarını okuyacaksın bir Fatiha,sonra dönüp gideceksin.O,orada kalacak,yanında götüremeyeceksin.'Tek başına,buz gibi toprağın altında kaldı.Çekip alamadım,bıraktım orada.' diyeceksin,ama elinden bir şey gelmeyecek.Öylece çekip gideceksin.


      Ben hiç ağlamadım,biliyor musun? Tek damla yaş akmadı gözlerimden.İçe doğru ağladım daha doğrusu..O yaşlar içime doğru aktı.Yangınlar vardı yüreğimde.İçe doğru akınca yaşlar,söndürür yangınları zannettim.İyice coşturdu.Daha çok yandı.Gün geldi söndü yangın.Ama yürekteki yara kabuk bağlamıyormuş.Yaşlar aktıkça bu kez de yarayı yaktı,kavurdu.


      Çok gittim mezarının başına.Çok açtım avuçlarımı.Sonra da çaresizce dönüp gitmelerim bitmedi,bitemedi bir türlü..Üstünden seneler geçti de acısı geçmedi,geçemedi bir türlü..Mezar başına her gidişimde hayattan koptum.Öyle insan içine tekrar kolay kolay karışamazsın.Kalabalıkların içinde tek kalırsın.'Ölenle ölünmez kardeşim,dünya dönüyor.'diye teselli cümleleri kulağından eksik olmaz.'Benim dünyam dönmüyor!'diye haykırmak istersin de beceremezsin.Kendi kendine 'Bırak onlar öyle sansın.' der,acı acı güler geçersin.Sonra kendinle baş başa kalabileceğin bir yer istersin,gidersin.Uzaklara dalarsın.Çıkarırsın cebinden bir sigara yakarsın ama o sigara hiç bitmez.Ciğerlerin bile o bitmeyen sigara için hazırlıklı gibidir.Bitmesin isterler sigaran..'Yüreğin yanacağına ben yanayım.'der gibi inler ciğerler..Sessizce hayatına devam edersin.


      'Dertler paylaştıkça azalır.' derler ya hani.Bu derdi paylaşma,boş ver.Emin ol paylaştıkça çoğalıyor.İçine at.Dua et.


      İnsan evladı çok nankör bir varlıktır.Her ölenin arkasından ağlanır,sızlanır,ağıtlar bile yakılır.Ama hiç kimse ölen için ağlamaz.Herkes kendini düşünür de ağlar.Ağlamaların altında yatan ana tema:'O artık yok!'tur.O'nu düşünüp ağlamaz,herkes kendi için ağlar.


      Allah seni hep güldürsün ahbap..Hep gül,bol bol gül.Ama gülerken unutma,aklının bir köşesinde kalsın.'Her canlı ölümü tadacaktır.'

1 yorum:

  1. her canlı tadacaktır elbet ölümü... ne zaman olduğu ne kadar nefesimizin kaldığı da bilinmez... çok da nankör duygular yoktur aslında bence bunda... yani ağlayanlarda... hem herkesin de içini duygu ve düşüncelerini bilemeyiz, belki öleniçin de ağlıyorlardır... ben yokluğundan çok kendisini düşünüp de ağladığım ölüler bilirim mesela...

    YanıtlaSil